Krwotok podpajęczynówkowy

wprowadzenie

Krwotok podpajęczynówkowy, w skrócie SAB, opisuje krwawienie do tak zwanej przestrzeni podpajęczynówkowej w czaszce z powodu pęknięcia naczynia krwionośnego. Jest to nagły przypadek medyczny, który powinien być natychmiast leczony przez lekarza.

Objawy

Czaszka nie może się rozszerzać z powodu kości, więc jakikolwiek wzrost ciśnienia prowadzi do masywnych objawów, ponieważ mózg ma niewielkie możliwości uniknięcia nacisku, a opony mózgowe nie mogą się rozciągać. Zwiększone ciśnienie w mózgu może prowadzić do szybkiej śmierci poprzez uciskanie ważnych ośrodków krążenia w pniu mózgu.

Około 50% osób dotkniętych chorobą zgłasza silne bóle głowy, które można wytłumaczyć podrażnieniem bardzo bolesnych opon mózgowych.

Innym objawem jest utrata przytomności, która może wynikać z rosnącego ciśnienia wewnątrz czaszki i na struktury mózgu. Inną przyczyną utraty przytomności i śmierci jest wtórne występowanie masywnych reaktywnych skurczów naczyń (skurczów naczyń), które prowadzą do niedostatecznego zaopatrzenia struktur mózgowych w krew (a tym samym niezbędny tlen). Powoduje to obumieranie obszarów mózgu (niedokrwienie).

Sztywność karku i wymioty są kolejnymi wskaźnikami poszukiwań krwotoku archanoidalnego, ale diagnostyka różnicowa (czy to naprawdę SAB, czy obecne objawy mogą również sugerować inne choroby?) Jest niezbędna.

Według Hunta i Hessa SAB (search archanoid hemorrhage) dzieli się na stopnie nasilenia od 1 do 5 (I do V), które można wykorzystać do określenia ciężkości.

Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj również: Objawy krwotoku mózgowego

terapia

W przypadku rozpoznania SAB (krwotoku podpajęczynówkowego), pacjent jest natychmiast przenoszony na oddział intensywnej terapii i tam leczony lekami (lekami przeciw obrzękom mózgu i skurczom naczyniowym).

Aby uniknąć nawrotu krwawienia (nawracającego krwawienia), stosuje się leczenie chirurgiczne:

• Klipsowanie: tętniak zamyka się klamrą
• Zwoje: obliteracja tętniaka poprzez wprowadzenie cewki platynowej (następujące procesy koagulacji prowadzą do obliteracji)

Przeczytaj więcej na ten temat: Terapia krwotoku mózgowego

Terapia na nadciśnienie

Oprócz ostrego leczenia poprzez zwijanie lub przycinanie, ważne jest również leczenie tak zwanych czynników ryzyka. Jednym z tych czynników jest wysokie ciśnienie krwi. Problem polega jednak na tym, że leczenie nadciśnienia może czasami powodować zbyt niskie ciśnienie krwi. Po poprzednim krwawieniu może to prowadzić do zwężenia naczyń, a tym samym do zmniejszenia przepływu krwi (niedokrwienia).
Dlatego wielu lekarzy nie jest do końca zgodnych, od których wartości ciśnienia krwi powinna przebiegać terapia. Popularnym lekiem jest tu na przykład Urapidil.

prognoza

Około 1/3 wszystkich osób dotkniętych chorobą przeżywa takie krwawienie bez większych ograniczeń fizycznych lub psychicznych.
Pozostałe 2/3 pacjentów niestety zachowuje uszkodzenie mózgu lub umiera głównie z powodu ucisku ośrodków życiowych w pniu mózgu (ośrodek oddechowy, ośrodek krążenia) lub niedoboru tlenu (niedokrwienie) ważnych obszarów mózgu z powodu skurczu naczyń.

Przeczytaj więcej na ten temat: Jakie są szanse na wyzdrowienie po krwotoku mózgowym?

przyczyny

Jest to krwotok do przestrzeni, która leży między tkanką pająka (pajęczynówki) a miękkimi oponami oponowymi (pia mater) i jest wypełniona alkoholem.
Takie krwawienie jest zwykle wynikiem nagłego pęknięcia naczynia krwionośnego (w tym przypadku tętnicy). Przyczyną tej łzy (med. Pęknięcie) jest zwykle tak zwany tętniak.

Tętniak to wybrzuszenie ściany naczynia krwionośnego, którego głównym powikłaniem jest to, że może się rozerwać w dowolnym momencie. Do tego czasu takie wybrzuszenie zwykle pozostaje bezobjawowe, więc pacjent nie ma żadnych dolegliwości.
Tętniaki mogą być nabyte lub wrodzone. Nabyte tętniaki najczęściej powstają w wyniku patologicznych zmian w ścianie tętnicy w postaci złogów wapnia, zwanych miażdżycą tętnic (również miażdżycą).

Jeśli takie naczyniowe wybrzuszenie pęka, krew z tętnicy dostaje się do przestrzeni podpajęczynówkowej. Ze względu na wysokie ciśnienie w tętniczych naczyniach krwionośnych, krew pompowana jest pod wysokim ciśnieniem, dzięki czemu dużo krwi wypływa z naczynia do przestrzeni podpajęczynówkowej w bardzo krótkim czasie.

diagnoza

Ponieważ krwotok podpajęczynówkowy jest bardzo ostrym obrazem klinicznym z potencjalnie poważnymi powikłaniami, bardzo ważne jest, aby zapewnić szybką diagnozę. Dlatego przede wszystkim wykonywana jest tomografia komputerowa, która w większości przypadków szybko potwierdza rozpoznanie. W niektórych przypadkach pomocne może być również badanie MRI. Do wizualizacji i lokalizacji można zastosować tak zwaną angiografię cyfrową subtrakcyjną (DSA), w której cewnik jest zwykle przepychany przez naczynie w pachwinie do miejsca podejrzenia krwawienia, a naczynia uwidaczniane są na zdjęciu rentgenowskim za pomocą środków kontrastowych. Zaletą tej procedury jest możliwość leczenia bezpośrednio na miejscu w określonych warunkach.

Jeśli CT (tomografia komputerowa) nie daje wyniku, w razie potrzeby można wykonać nakłucie lędźwiowe. Woda nerwowa (Trunek) pobrane z przestrzeni podpajęczynówkowej. Następnie można zastosować diagnozę wizualną, aby określić, czy w płynie mózgowo-rdzeniowym znajduje się krew. Jak w przypadku każdego zabiegu, istnieje pewne ryzyko dla pacjenta, az drugiej strony nie można określić lokalizacji krwawienia w głowie.

CT

Tomografia komputerowa jest najbardziej czułą formą diagnostyki krwotoku podpajęczynówkowego. Oznacza to, że ok. 95% krwawienia można wykryć na TK. Dzieje się tak dlatego, że TK szczególnie dobrze pokazuje ostre krwawienie, które zwykle ma miejsce w przypadku krwotoku podpajęczynówkowego.

W tej formie obrazowania wykonuje się wiele obrazów wycinków. Należy zauważyć, że CT, w porównaniu z innymi metodami obrazowania, wiąże się ze stosunkowo wysokim poziomem narażenia na promieniowanie. Jednak biorąc pod uwagę wielką zaletę szybkiej diagnozy, odgrywa to podrzędną rolę.

MRI mózgu

Czasami CT mózgu nie wyklucza wystarczająco, czy krwotok jest podpajęczynówkowy, czy nie. W takim przypadku może pomóc tomografia rezonansu magnetycznego. Zaletą tej metody obrazowania przekrojowego jest to, że można rozpoznać tzw. Krwawienie podostre. Zatem jeśli nie ma ciężkiego krwawienia, które ostro prowadzi do zaburzeń neurologicznych, a jedynie „tylko” niewielkie krwawienie, które na przykład krwawi powoli przez kilka dni, można to łatwo rozpoznać na podstawie rezonansu magnetycznego.

Klasyfikacja według Hunta i Hessa

Klasyfikacja według Hunta i Hessa opiera się na objawach pacjenta i dzieli się na stopnie od 1 do 5. Stopień 5 jest najcięższą postacią i wiąże się z dużym prawdopodobieństwem zgonu. Pacjenci z klasą 1 według tej klasyfikacji są dość niepozorni i zwykle odczuwają tylko lekki ból głowy. Pacjenci zaklasyfikowani do klasy 5 są jednak w śpiączce. Klasyfikacja według Hunta i Hessa jest bardziej powszechna niż według Fishera.

Klasyfikacja według Fishera

Jedną z możliwości sklasyfikowania krwotoku podpajęczynówkowego jest klasyfikacja według Fishera. Jest to oparte na obrazach CT. Istnieje stary i zmodyfikowany wariant, w którym zmodyfikowany wariant jest podzielony na ocenę od 0 do 4. Kryterium jest szerokość krwawienia i krwawienie do komory wypełnionej wodą nerwową. Stopień 4 opisuje najcięższą postać, na przykład krwotok podpajęczynówkowy, który jest szerszy niż 1 mm i krwawił do komory. Obecnie podziałka Fishera nie jest już używana domyślnie.

Krwotok lub udar podpajęczynówkowy - jakie są różnice?

Udar jest ogólnie zaburzeniem krążenia w mózgu. Może to być spowodowane zmniejszonym przepływem krwi (Niedokrwienie) i nadmierne krwawienie. To ostatnie krwawienie jest często krwotokiem podpajęczynówkowym. Są przyczyną około 10% wszystkich udarów.

Krwotok podpajęczynówkowy to zawsze krwawienie do przestrzeni podpajęczynówkowej wypełnionej płynem nerwowym, co może być skutkiem powstania worka naczyniowego lub wypadku z urazem głowy.

Występowanie w populacji (epidemiologia)

Krwotok podpajęczynówkowy jest jednym z obrazów klinicznych Udar mózgu (Apopleksja, udar), stanowi około 5-10% przyczyn udarów.
Częstość występowania (występowanie) w krajach uprzemysłowionych wynosi około 15: 100 000; najczęściej dotyczy to mężczyzn i kobiet w wieku od 40 do 60 lat.

Anatomiczne podstawy ludzkiej czaszki

Aby zrozumieć lokalizację, należy tutaj pokrótce omówić opony:

Opony i szczeliny
Najbardziej zewnętrzną warstwą ludzkiej czaszki jest tak zwana „skóra głowy”, czyli skóra głowy. Jest widoczny z zewnątrz i zwykle pokryty włosami. Kość czaszki (czapka czaszki) leży pod tą skórką.
Po wewnętrznej stronie znajdują się twarde opony (opona twarda, również: pachymeninx = grube opony), które z definicji składają się z 2 liści, z których zewnętrzna część jest połączona z kością czaszki.
Leptomeninx (cienkie lub miękkie opony) leży po wewnętrznej stronie twardych opon.
Składa się z 2 części: pajęczynówki (tkanka pająka) i opuszki miękkiej (opony miękkie). Pater mater leży bezpośrednio przy mózgu.

Więc z zewnątrz są następujące opony:

1. Dura mater z dwoma liśćmi (twarde opony)
2. Pajęczak (skóra pajęczyny)
3. Pia mater (miękkie opony)

Chociaż można by pomyśleć, że między tymi wszystkimi skórami są małe luki, zwykle tak nie jest w mózgu.
Przestrzeń pomiędzy tarczycą czaszki a zewnętrzną powierzchnią opony twardej (przestrzeń zewnątrzoponowa, „epi” - greckie: powyżej, czyli „przestrzeń nad oponą twardą) pojawia się tylko wtedy, gdy dochodzi do krwawienia z naczynia krwionośnego.
To samo dotyczy przestrzeni między wewnętrzną warstwą opony twardej a pajęczynówką (przestrzeń podtwardówkowa, „sub” - łac. Pod, czyli „przestrzeń pod oponą twardą).
Wyjątkiem jest przestrzeń między pajęczynówką a pia mater (przestrzeń podpajęczynówkowa, czyli „przestrzeń pod pajęczynówką”). Jest zawsze obecny i zawiera płyn mózgowo-rdzeniowy (płyn mózgowo-rdzeniowy), który obmywa mózg i rdzeń kręgowy (czyli części ośrodkowego układu nerwowego).